Hier woont mijn huis

Een aantal weken geleden bezocht ik samen met twee vrienden een lezing van Eddo Hartmann. Eddo vertelde het indrukwekkende verhaal van zijn project 'Hier woont mijn huis'.

Op 14-jarige leeftijd ontvluchtte Eddo samen met zijn moeder en broer het ouderlijk huis, vanwege het verbale en fysieke geweld van zijn vader. Pas 21 jaar later zag hij het huis terug. Een vroegere buurvrouw had hem opgebeld en verteld dat zijn vader was vertrokken. Eddo stapte kort daarna de kamers van zijn jeugd binnen. Hij zag dat tegelijk alles en niets was veranderd. Alles van waarde was in beslag genomen door de schuldeisers van zijn vader. Wat was overgebleven was bedekt met een dikke laag paperassen en boeken.

Nog dezelfde dag begon Eddo met fotograferen. Van de nieuwe eigenaar van het huis kreeg hij daarna nog één dag de tijd om daarmee door te gaan. Het resultaat hield Eddo lang voor zichzelf. Vijf jaar later liet hij de foto's aan iemand zien, die hem aanmoedigde om er een boek en een tentoonstelling van te maken.

De foto’s zijn gemaakt met een grote afstandelijkheid, heel overzichtelijk en zonder in te zoomen op details. Eddo had maar heel even de tijd voordat het huis leeggeruimd zou worden en hij wilde gewoon zo veel mogelijk foto's hebben. Achteraf was hij getroffen door de beelden en het enorme contrast tussen de grandeur van het huis en de gigantische chaos.

Kijk voor meer informatie over dit project op https://hierwoontmijnhuis.nl.

Eddo Hartmann (1973) studeerde fotografische vormgeving aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag. Naast eigen werk maakt hij opdrachten voor reclame- en ontwerpbureaus in binnen- en buitenland. Zijn werk is opgenomen in diverse Nederlandse fotocollecties en werd meermaals bekroond. Begin 2012 werd hij genomineerd voor de prestigieuze Zwitserse ‘Prix Prictet’.